ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

نی نام زما و نی‌نشان خواهد بود

زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل

زین پس چو نباشیم همان خواهد بود

از آمدنم نبود گردون را سود

از آمدنم نبود گردون را سود

وز رفتن من جلال و جاهش نفزود

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود

کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

بپرد روح من یک دم نپاید

ز خاک من اگر گندم برآید                      از آن گر نان پزی مستی فزاید
خمیر و نانبا دیوانه گردد                        تنورش بیت مستانه سراید
اگر بر گور من آیی زیارت                       تو را خرپشته ام رقصان نماید
میا بی دف به گور من برادر                   که در بزم خدا غمگین نشاید
زنخ بربسته و در گور خفته                    دهان افیون و نقل یار خاید
بدری زان کفن بر سینه بندی                خراباتی ز جانت درگشاید
ز هر سو بانگ جنگ و چنگ مستان       ز هر کاری به لابد کار زاید
مرا حق از می عشق آفریده‌ست           همان عشقم اگر مرگم بساید
منم مستی و اصل من می عشق         بگو از می بجز مستی چه آید 

                               به برج روح شمس الدین تبریز 

                                 بپرد روح من یک دم نپاید